Wat als je iets moet beslissen wat in eerste instantie veel pijn doet waardoor je blijft overdenken of dit wel de juiste keuze is? En wat als je dat besluit moet maken voor een ander, wel met zijn of haar inspraak? Het is hartverscheurend zal ik je zeggen maar geen actie ondernemen doet nog meer pijn. Dit weekend was er zo’n moment dat we het gevoel hadden te moeten ingrijpen voor de
sake-of-all-in dit gezin. Er zijn wat tranen geplengd en er is ook tegengestribbeld maar uiteindelijk stonden de neuzen wel allemaal dezelfde kant op, ieder met zijn eigen gemengde gevoelens maar wel met een opgelucht gevoel.
Wat is er aan de hand zul je je misschien afvragen? Nou, zoonlief stopt, op initiatief van mij en ook zijn vader, een tijdje met voetbal bij zijn club. Dat valt hem zwaar omdat er wat vriendjes van hem in hetzelfde team zitten en hij niemand in de steek wilt laten. En dat is ook volkomen k*k, dat begrijp ik zo goed. Niet dat hij bang is er niet meer bij te horen, van dat soort fobie heeft hij gelukkig geen last. Maar wel van het wegvallen van een saamhorigheidsgevoel, de spirit van er samen tegenaan te gaan, samen trainen. Echter, zoals het de laatste tijd verliep, met name bij wedstrijden, dat kan geen moederhart lang verdragen. We zullen het er maar op houden dat hij worstelde met zijn plek op het veld en met de “dreiging” van de tegenstander wanneer hij speelde. Figuurlijk gezien dan. Want hij is 9 jaar en van vals spel kun je nog niet spreken bij deze lieve jonge mensen. Dat probleem ligt meer bij volwassenen. Maar goed, wat gebeurde er dan? Hij bevroor bij nadering van een tegenstander en dan uit een vreemd soort paniek maakte hij hier en daar een onbegrijpelijke manoeuvre, die mij dan zelfs versteld deed staan. Ik! Geen verstand van voetbal en toch verbaasd. Niet dat hij de enige is die, voor zover je het zo kunt noemen op die leeftijd, "fouten” maakt op het veld maar hij is mijn kind en ik kan alleen voor hem spreken. Conclusie, klaar en simpel; hij staat daar om iets te leren maar dat lukt om de een of andere reden maar niet, kreeg ook weinig kans daartoe, dus na een kleine twee jaar wedstrijden spelen (hij doet mee sinds halverwege 2023) heb ik de stekker eruit getrokken. Hij moet nog groeien in zijn besef van het spel, dat moge duidelijk zijn, anderen mogen groeien op ander vlak. Maar dat is gelukkig niet mijn zorg.
De persoonlijke reacties die ik kreeg na de mededeling vond ik hartverwarmend en van sommigen kreeg ik tranen in mijn ogen. Ook ik neem afscheid van een stukje saamhorigheid, van (soms vermoeiende) routine en leuke zijlijn gesprekken. En ik wil dan ook met name die ouders bedanken voor hun bemoedigende woorden en de steun die ik altijd heb gevoeld. Dat doet mij goed en ik voel mij ook gewaardeerd. Dus wij nemen afscheid van een “stadium” en gaan door met oriënteren op ontwikkeling en groei. Iets krampachtigs vasthouden geeft zinloze stress, iets loslaten? Het geeft gelijk een heel nieuwe energie. Eentje van de mooie soort.
Zin in, tijd voor elkaar, juiste beslissing enzovoorts.
Fijne dag nog.
Liefs,
Tamara
Reactie plaatsen
Reacties